Ik heb ooit een cursus filmen gevolgd films maken op het creativiteitscentrum in Heerlen. In het laatste jaar dat dit centrum bestond maakte we een film met onze groep, waarvan het draaiboek uit mijn pen kwam. Het werd de beste amateur videofilm van Nederland. In 1989 zat ik al op deze cursus.
Film is altijd gedeeltelijk fake, want je moet een kloppend verhaal maken. Het eerste wat je geleerd krijgt is killing your darlings. Dt is soms moeilijk, maar belangrijk is dat de fantasie van de kijker een eigen invulling aan het verhaal geeft.
Natuurlijk is zo'n dag filmen een enorm veel improviseren. Je hebt wel een verhaal in je hoofd, maar vind daar maar eens de shots bij die je persé moet hebben, zo zie je dat er nog mensen door de camera lopen, waardoor een shot totaal onbruikbaar wordt.
In de Kasteeltuinen Arcen zie je dat ik de volgorde verandert heb, om er een verhaal van te maken. Ook zijn er veel meer opnames gemaakt in de tuin van Pé en Hennie.
De gekke fratsen die de kleinkinderen maakte.
Maar ook de perfecte timing bij het gedichtje dat Naomi opzegde, waar ik nog de huilende Jef Savelsbergh meepikte. Een paar kleinkinderen meende ook dat ze konden filmen, zie het resultaat, alles lijkt makkelijk, dat is het niet, in Arcen ging het vanuit de hand. Tegenwoordig zijn objectieven 5 assig opgehangen zodat elke trilling wordt opgevangen, dat was toen niet. Je moest een rustige hand hebben of een steunpunt zoeken om een opname zonder schokken te maken. De meeste opnamen heb ik vanaf een statief gemaakt. Maar in de kasteeltuinen niet.
Veel plezier met het bekijken van deze opnamen. Het is echt de moeite waard zeker omdat Frans en zijn ouders niet meer in ons midden is en Frans heb ik nog een heleboel andere keren op film gezet.
Film is altijd gedeeltelijk fake, want je moet een kloppend verhaal maken. Het eerste wat je geleerd krijgt is killing your darlings. Dt is soms moeilijk, maar belangrijk is dat de fantasie van de kijker een eigen invulling aan het verhaal geeft.
Natuurlijk is zo'n dag filmen een enorm veel improviseren. Je hebt wel een verhaal in je hoofd, maar vind daar maar eens de shots bij die je persé moet hebben, zo zie je dat er nog mensen door de camera lopen, waardoor een shot totaal onbruikbaar wordt.
In de Kasteeltuinen Arcen zie je dat ik de volgorde verandert heb, om er een verhaal van te maken. Ook zijn er veel meer opnames gemaakt in de tuin van Pé en Hennie.
De gekke fratsen die de kleinkinderen maakte.
Maar ook de perfecte timing bij het gedichtje dat Naomi opzegde, waar ik nog de huilende Jef Savelsbergh meepikte. Een paar kleinkinderen meende ook dat ze konden filmen, zie het resultaat, alles lijkt makkelijk, dat is het niet, in Arcen ging het vanuit de hand. Tegenwoordig zijn objectieven 5 assig opgehangen zodat elke trilling wordt opgevangen, dat was toen niet. Je moest een rustige hand hebben of een steunpunt zoeken om een opname zonder schokken te maken. De meeste opnamen heb ik vanaf een statief gemaakt. Maar in de kasteeltuinen niet.
Veel plezier met het bekijken van deze opnamen. Het is echt de moeite waard zeker omdat Frans en zijn ouders niet meer in ons midden is en Frans heb ik nog een heleboel andere keren op film gezet.
Nu vond ik zowaar nog een filmpje van Sam Jutten. Zelfs zijn overgrootmoeder was er bij.
Toen mijn vader overleed en mijn moeder had me gevraagd of ik er ook kon zijn, was ik er natuurlijk. Waar ik zat was de pest uitgebroken, om even, alles op zo'n dag aan de kant te zetten, dat kon men niet, terwijl achteraf gezien ik degene had moeten zijn, die ze bedonderd hadden, door te verzwijgen dat ik met een genetische afwijking geboren was. Maar goed, wat is fatsoen.
Toen ik Felicita's vroeg wie die jongen was, meende ze te moeten zeggen dat ik er bij had moeten zijn op zijn geboorte. Ik was er bij, deze beelden bewijzen het maar weer eens.
Onlangs heb ik bij Eric nog een verzoek neergelegd, niks meer van gehoord. Geniet er van zou ik zeggen van deze mooie 12 minuten en 54 seconden.
Toen mijn vader overleed en mijn moeder had me gevraagd of ik er ook kon zijn, was ik er natuurlijk. Waar ik zat was de pest uitgebroken, om even, alles op zo'n dag aan de kant te zetten, dat kon men niet, terwijl achteraf gezien ik degene had moeten zijn, die ze bedonderd hadden, door te verzwijgen dat ik met een genetische afwijking geboren was. Maar goed, wat is fatsoen.
Toen ik Felicita's vroeg wie die jongen was, meende ze te moeten zeggen dat ik er bij had moeten zijn op zijn geboorte. Ik was er bij, deze beelden bewijzen het maar weer eens.
Onlangs heb ik bij Eric nog een verzoek neergelegd, niks meer van gehoord. Geniet er van zou ik zeggen van deze mooie 12 minuten en 54 seconden.
31 Juli 1989 zouden dhr. en Mevr. Savelsbergh 50 jaar getrouwd zijn, dat moest natuurlijk gevierd worden. Er werd een foto gemaakt, een feest georganiseerd bij John thuis nog een bezoekje aan Pé en van daaruit naar Arcen om in de kasteeltuinen een wandelingetje maken en als klap op de vuurpijl werd ik ingehuurd om er een film over te maken. Ik vroeg me 250 gulden, want ik moest natuurlijk materiaal kopen en ook tijd en dan had ik het nog niet over de montage, want daar had ik ook nog eens duizenden guldens aan uitgegeven om films te kunnen monteren. Ik sprak met Frans Savelsbergh af dat ik een bedrag kreeg en dat iedereen die een videoband wilde hebben, daar 25 gulden voor moest betalen, nu lag het risico dan wel bij mij. Maar stel iedereen zou het doen dan waren dat 150 gulden plus de 100 gulden die ik gewoon kreeg, we praten eigenlijk over peanuts als je weet dat een beurt aan een auto toen tussen de 700 en 1000 gulden lag en voor die rode van Ben vroeg men 770 gulden, in die tijd.
Ik had me een draaiboek gemaak en een idee, het idee was dat elk leven ergens begint en je wordt groter, je gaat trouwen en je krijgt kinderen, dus ik moest van iedereen zoveel mogelijk foto's krijgen van toen ze klein waren en dan als ze groot waren. Dat was al een heel moeizaam gebeuren medewerking was ver te zoeken. Maar goed ik had dan wat foto's bij elkaar en ik moest dan van elke foto een opname maken, met de videocamera. Nu plak je op de computer in Imovie of in Final Cut Pro waar ik mee werk, wel ff een beeldje ertussen, maar in die tijd ging dat niet. Ik had gekozen om de het muziekstuk die Moldau er onder te zetten, omdat Smetena de rivier als een kabbelend beekje steeds groter werd en dat gebeurde symbolisch ook met het gezin Savelsbergh in die 50 jaar.
(Met moderne apparatuur is het zo dat 1 minuut film 1 uur montage betekend. Dit om aan te geven hoeveel tijd ik toen heb moeten besteden, om deze film te maken, want het computertijdperk was er wel al maar niet op het niveau van videomontage.)
Ik moest gaan uitrekenen hoelang elk foto in beeld moest zijn een hels karwei, op het einde in de finale van de melodie moest dan te foto komen, die ze bij Wiek Ernst hadden laten maken. ( och ja, hoe weet ik dit allemaal, ik heb een fotografisch geheugen dit staat nergens op in aantekeningen of zo) . Daarna volgende de montage van de band, waar nog enkele ongebruikelijke trucjes in gemonteerd zijn. Ik heb dan ook nog een hele dag opnames moeten maken enz. Mensen denken dat iedereen dat zo maar kan, nee dat is niet zo. Maar goed. Op een dag had ik de film dan eindelijk af en op een zaterdag zou Magda en ben bij ons zijn en hun kregen de eerste film, waar ik dan 25 gulden voor zou krijgen. Nu had me Maria Stams gevraagd om de koppeling van haar Renault Estafette te maken, dat was op diezelfde dag. Ik bood Magda de film en vroeg die 25 gulden, ze kwam met 10 euro, ik zeg dat is niet de afspraak, een band kost in de winkel maar 10 gulden en meer krijg je niet van mij, nou zei ik dan krijg je de band niet en de rest van de familie ook niet. Maria kwam 's avonds de auto halen en vroeg wat krijg je voor de reparatie, ik zeg 350 gulden, 250 gulden materiaalkosten en 100 gulden voor het maken, ze gaf me 750 gulden, ik zeg Maria dat is te veel, nee zegt ze dat is eigenlijk nog te weinig. Want als je goed werk levert, moet je daar ook goed voor beloont worden. Zulke dingen vergeet je nooit meer, de tegenstelling kon niet groot genoeg zijn.
Deze film is anders dan de originele film, het idee is het zelfde, maar de originele film krijgt niemand.
Ik had me een draaiboek gemaak en een idee, het idee was dat elk leven ergens begint en je wordt groter, je gaat trouwen en je krijgt kinderen, dus ik moest van iedereen zoveel mogelijk foto's krijgen van toen ze klein waren en dan als ze groot waren. Dat was al een heel moeizaam gebeuren medewerking was ver te zoeken. Maar goed ik had dan wat foto's bij elkaar en ik moest dan van elke foto een opname maken, met de videocamera. Nu plak je op de computer in Imovie of in Final Cut Pro waar ik mee werk, wel ff een beeldje ertussen, maar in die tijd ging dat niet. Ik had gekozen om de het muziekstuk die Moldau er onder te zetten, omdat Smetena de rivier als een kabbelend beekje steeds groter werd en dat gebeurde symbolisch ook met het gezin Savelsbergh in die 50 jaar.
(Met moderne apparatuur is het zo dat 1 minuut film 1 uur montage betekend. Dit om aan te geven hoeveel tijd ik toen heb moeten besteden, om deze film te maken, want het computertijdperk was er wel al maar niet op het niveau van videomontage.)
Ik moest gaan uitrekenen hoelang elk foto in beeld moest zijn een hels karwei, op het einde in de finale van de melodie moest dan te foto komen, die ze bij Wiek Ernst hadden laten maken. ( och ja, hoe weet ik dit allemaal, ik heb een fotografisch geheugen dit staat nergens op in aantekeningen of zo) . Daarna volgende de montage van de band, waar nog enkele ongebruikelijke trucjes in gemonteerd zijn. Ik heb dan ook nog een hele dag opnames moeten maken enz. Mensen denken dat iedereen dat zo maar kan, nee dat is niet zo. Maar goed. Op een dag had ik de film dan eindelijk af en op een zaterdag zou Magda en ben bij ons zijn en hun kregen de eerste film, waar ik dan 25 gulden voor zou krijgen. Nu had me Maria Stams gevraagd om de koppeling van haar Renault Estafette te maken, dat was op diezelfde dag. Ik bood Magda de film en vroeg die 25 gulden, ze kwam met 10 euro, ik zeg dat is niet de afspraak, een band kost in de winkel maar 10 gulden en meer krijg je niet van mij, nou zei ik dan krijg je de band niet en de rest van de familie ook niet. Maria kwam 's avonds de auto halen en vroeg wat krijg je voor de reparatie, ik zeg 350 gulden, 250 gulden materiaalkosten en 100 gulden voor het maken, ze gaf me 750 gulden, ik zeg Maria dat is te veel, nee zegt ze dat is eigenlijk nog te weinig. Want als je goed werk levert, moet je daar ook goed voor beloont worden. Zulke dingen vergeet je nooit meer, de tegenstelling kon niet groot genoeg zijn.
Deze film is anders dan de originele film, het idee is het zelfde, maar de originele film krijgt niemand.
Dit is de verhuizing van Ignace Crutzen naar zijn woning. Vond plaats op 22 oktober 1988.
Dit zijn alle opnames. Ik zag ook nog dat ik toen de vloerbedekking gelegd had. Tja als je een vak hebt geleerd kun je alles. En bij de spullen stond ook een Apple computer. Daar kan ik ook nog wat over vertellen. Laten we het zo zeggen. Mijn vader heeft 2 maal moeten ingrijpen, omdat een familie lid me een poot wilde uitdraaien, financieel dan, dat was bij Ben die me de lening niet wilde terug betalen en bij die computer.
Toen mijn moeder overleed, was hij er niet meer, helaas. Toen wilde Cecilia mij ook nog een poot uit draaien, maar dat is niet gelukt, omdat ik weet hoe machtig internet is en ik een website over Terwinselen maak met meer als 100duizend bezoekers per jaar. Daar wil je niet negatief op staan. De notaris dan, want die stond al in een verkeerd daglicht op dat moment. Mensen onderschatten me altijd, dat is het probleem.
Dit zijn alle opnames. Ik zag ook nog dat ik toen de vloerbedekking gelegd had. Tja als je een vak hebt geleerd kun je alles. En bij de spullen stond ook een Apple computer. Daar kan ik ook nog wat over vertellen. Laten we het zo zeggen. Mijn vader heeft 2 maal moeten ingrijpen, omdat een familie lid me een poot wilde uitdraaien, financieel dan, dat was bij Ben die me de lening niet wilde terug betalen en bij die computer.
Toen mijn moeder overleed, was hij er niet meer, helaas. Toen wilde Cecilia mij ook nog een poot uit draaien, maar dat is niet gelukt, omdat ik weet hoe machtig internet is en ik een website over Terwinselen maak met meer als 100duizend bezoekers per jaar. Daar wil je niet negatief op staan. De notaris dan, want die stond al in een verkeerd daglicht op dat moment. Mensen onderschatten me altijd, dat is het probleem.
Steijn, ja daar was ik ook helemaal voor naar Groningen gereisd. De opname is van 11 februari 1989. Geboren is hij 6 januari 1989. Of dit zijn overgrootmoeder is weet ik niet meer, kan niet alles onthouden. De banden zelf heb ik gecatalogiseerd staan in een database gemaakt met FileMaker Pro . Dat zijn een 89 bandjes in 8mm en Hi8 en nog enkele VHS banden. Kan dus alles terug vinden op datum. Maar ook met trefwoorden. Het zijn overigens niet alle opnamen, het in bad doen, heb ik er uit geknipt.
December 1987 ging ik naar Groningen, van te voren nam ik mijn ouders op voor een nieuwjaarsgroet aan de kleinkinderen Anne en Tim. Het is te zien dat ze zich niet echt houding weten te geven, maar toch. In de trein ontmoette ik een vrouw van mijn leeftijd, ze moest ook naar Groningen. We hebben het over van alles gehad en toen ze uitstapte, zei ze wie weet komen we elkaar nog eens tegen. 2 dagen daarna wandelde ik door Groningen en ik kwam haar tegen, we groeten elkaar en lachten naar elkaar.
Anne en Tim heb ik een stukje van op genomen. Een juweeltje uit lang vervlogen tijden.
Anne en Tim heb ik een stukje van op genomen. Een juweeltje uit lang vervlogen tijden.
Dit is deel 1 van het huwelijksfeest. Deze beelden zijn historisch te noemen.
Met de Kerst zit de ex van Cecilia nog vrolijk te kaarten en zelfs bij het plannen van het feest tussen kerst en nieuw jaar was niks aan de hand, dacht men. Maar was dat wel zo, op de verjaardag van mijn ouders had Magda en ik het er nog over, volgens ons zou het niet lang meer duren en zo geschiede het ook. Begin januari was de vogel gevlogen en bleef Cecilia alleen achter. Mijn moeder belde me op om me te vertellen dat er iets ergs was gebeurd, ik dacht meteen aan me vader die zich met de fiets ergens te pletter had gereden, dus ik vroeg is er iets met mijn vader nee zegt ze maar Frans is bij Cecilia weggelopen, nou zei ik dat is niks nieuws dat wist ik in jullie al, toen heb ik er met Magda nog over gepraat.
Het is ook te zien, op de beelden van het huwelijksfeest, waar ze totaal vermagerd is en waar ze als een zombie rondliep.
Bij het maken van het eten de eerste dag in Ede waren ze mij per ongeluk vergeten eten te maken, ik ben vanaf het 22st jaar vegetariër, toen al 14 jaar. Inmiddels Veganist, maar dit terzijde. Dat waren ze vergeten, maar was dat wel zo, tijdens het bereiden van de maaltijd, kreeg ik een uitbrander, omdat ik Cecilia geholpen had.
En dan had je nog dat foto boek dat voor 80% uit foto's bestond die ik ontwikkeld had bij Henk op het zeefdruk-project van de Stichting Mensen Zonder Werk,omdat het formaat van de negatieven niet meer gangbaar was, het kerkboekje dat door mij gemaakt was en de uitnodigen voor 9 april voor de familie. Maar bij de samenstellers van het fotoboek stond ik niet er bij.
Ik ben dan wel onterfd maar de oorsprong van het conflict ligt bij dit Huwelijksfeest. Ik heb toen nog gewoon gedaan alsof er niks gebeurd was, dat fatsoen had ik. Toen ik vroeg om het te corrigeren, hadden zij het fatsoen niet.
De kwaliteit is een stuk beter, dat komt omdat ik nog een camera heb en die doet het beter.
Met de Kerst zit de ex van Cecilia nog vrolijk te kaarten en zelfs bij het plannen van het feest tussen kerst en nieuw jaar was niks aan de hand, dacht men. Maar was dat wel zo, op de verjaardag van mijn ouders had Magda en ik het er nog over, volgens ons zou het niet lang meer duren en zo geschiede het ook. Begin januari was de vogel gevlogen en bleef Cecilia alleen achter. Mijn moeder belde me op om me te vertellen dat er iets ergs was gebeurd, ik dacht meteen aan me vader die zich met de fiets ergens te pletter had gereden, dus ik vroeg is er iets met mijn vader nee zegt ze maar Frans is bij Cecilia weggelopen, nou zei ik dat is niks nieuws dat wist ik in jullie al, toen heb ik er met Magda nog over gepraat.
Het is ook te zien, op de beelden van het huwelijksfeest, waar ze totaal vermagerd is en waar ze als een zombie rondliep.
Bij het maken van het eten de eerste dag in Ede waren ze mij per ongeluk vergeten eten te maken, ik ben vanaf het 22st jaar vegetariër, toen al 14 jaar. Inmiddels Veganist, maar dit terzijde. Dat waren ze vergeten, maar was dat wel zo, tijdens het bereiden van de maaltijd, kreeg ik een uitbrander, omdat ik Cecilia geholpen had.
En dan had je nog dat foto boek dat voor 80% uit foto's bestond die ik ontwikkeld had bij Henk op het zeefdruk-project van de Stichting Mensen Zonder Werk,omdat het formaat van de negatieven niet meer gangbaar was, het kerkboekje dat door mij gemaakt was en de uitnodigen voor 9 april voor de familie. Maar bij de samenstellers van het fotoboek stond ik niet er bij.
Ik ben dan wel onterfd maar de oorsprong van het conflict ligt bij dit Huwelijksfeest. Ik heb toen nog gewoon gedaan alsof er niks gebeurd was, dat fatsoen had ik. Toen ik vroeg om het te corrigeren, hadden zij het fatsoen niet.
De kwaliteit is een stuk beter, dat komt omdat ik nog een camera heb en die doet het beter.
Een paar weken geleden overleed een vriend van me, ik had hem nog ergens op video staan. Voor zijn dochter heb ik de opname gedigitaliseerd en merkte dat mijn recorder, op zijn laatste benen loopt. Dus ik heb deze video-band toch nog maar gedigitaliseerd, ik sta er niet op. Het was toen al duidelijk. Que sera sera, what ever wil be, wil be.
Natuurlijk kon ivm het niet op me laten zitten, perfectionist als ik ben, daarom heb ik deze ban opnieuw gedigitaliseerd dus de kwaliteit is nu een stuk beter.
Natuurlijk kon ivm het niet op me laten zitten, perfectionist als ik ben, daarom heb ik deze ban opnieuw gedigitaliseerd dus de kwaliteit is nu een stuk beter.
Op 25 juni 1989 hield ome Men en Tante Elly hun receptie, omdat zij ook toen 40 jaar getrouwd waren.
De meest mensen ken ik niet, maar ik meent toch dat er een delegatie uit Vaals aanwezig was, gezien het feit dat Tiny Hermans, die getrouwd was met Joseph Crutzen er bij was.
Het begin heeft hij niet goed geüpload. Volgende week beter
De meest mensen ken ik niet, maar ik meent toch dat er een delegatie uit Vaals aanwezig was, gezien het feit dat Tiny Hermans, die getrouwd was met Joseph Crutzen er bij was.
Het begin heeft hij niet goed geüpload. Volgende week beter
In 1990 heb ik meegeholpen met het bouwen van het huis van Jean Hoen, we zouden meehelpen aan het hele huis, Cor, mijn vriend, en ik, maar nadat het zware werk gedaan was kon ik vertrekken, waarom, is tot op de dag van vandaag onduidelijk, want afgesproken was dat ik bij het hele huis zou helpen. Cor mocht blijven, maar Cor stopte ook, want als ik niet mocht mee doen, dan hij ook niet, dat noemen ze vriendschap, dat is belangrijker dan geld.
Nog 3 anekdotes.
Aan de zijkant van het huis staan 2 palen. Cor had eentje aan de voorkant uitgezet en ik had hem gegraven, maar die bleek verkeerd te zijn. Een scheld kanonnade van de baas was het gevolg. Maar ja waar maak je je druk over dan graaf je toch gewoon een nieuw gat. De zaterdag daarop volgend was Cor er niet. Nu zou Jean hem uit zetten aan de achterkant, ik was halverwege het gat, toen ik opmerkte weetje wel zeker dat hier de goede plek is, ik heb de indruk dat we verkeerd zitten, Nee we zitten goed zei Jean, maar hij pakte toch nog maar eens de tekening er bij en inderdaad we zaten verkeerd, ik moest innerlijk lachen. Dat snap je wel. Het gat werd dicht gegooid en op de goeie plek opnieuw begonnen. Zo zie je maar dat schelden nergens voor nodig is. Vergissen is menselijk.
De leidingen moesten gelegd worden, ik wilde me de tekening pakken, maar nee die ging naar Cor. Daar was ik natuurlijk te stom voor, Ik had wel een technisch IQ van 130, maar ja wie wist dat. Nou ik heb me op het muurtje gezet en gewacht op de instructies van Cor maar die kwamen niet, want hij kon dat niet. Natuurlijk heb ik hem geholpen en toen waren ze zo gelegd. We hebben Jean maar in de waan gelaten.
Toen we met de balken boven de deuropeningen kwamen, opperde ik dat we nu niet meer met 2 ploegen de balken er op konden leggen, maar dat we aan 1 kant moesten beginnen, anders liep je de kans dat we niet uitkwamen en dat een balk te lang zou zijn, onzin volgens Jean, maar helaas voor hem, kreeg ik gelijk, je hebt 130 IQ of je heb het niet. Een balk was dus te lang en hij moest hem inkorten en dat korten ging fout. Te veel er van af en dat valt moeilijk bij te plakken. Natuurlijk heb ik niet gezegd zie je nou wel, want zout in de wonden strooien doe ik niet.
Zou ik te slim zijn geweest dat ik niet meer verder mocht meehelpen. Wie zal het zeggen.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe het toch zou komen, dat ik voor een sukkel werd aangezien in de familie, Ik was eerste monteur en dat haal je niet zo maar, bovendien was ik leraar wis- en natuurkunde en dat haal je ook niet zo maar.
Toen ik mijn geboorte-afwijking ontdekte, werd alles duidelijk, als je een syndroom heb, ben je natuurlijk dom, oerdom.
Nog 3 anekdotes.
Aan de zijkant van het huis staan 2 palen. Cor had eentje aan de voorkant uitgezet en ik had hem gegraven, maar die bleek verkeerd te zijn. Een scheld kanonnade van de baas was het gevolg. Maar ja waar maak je je druk over dan graaf je toch gewoon een nieuw gat. De zaterdag daarop volgend was Cor er niet. Nu zou Jean hem uit zetten aan de achterkant, ik was halverwege het gat, toen ik opmerkte weetje wel zeker dat hier de goede plek is, ik heb de indruk dat we verkeerd zitten, Nee we zitten goed zei Jean, maar hij pakte toch nog maar eens de tekening er bij en inderdaad we zaten verkeerd, ik moest innerlijk lachen. Dat snap je wel. Het gat werd dicht gegooid en op de goeie plek opnieuw begonnen. Zo zie je maar dat schelden nergens voor nodig is. Vergissen is menselijk.
De leidingen moesten gelegd worden, ik wilde me de tekening pakken, maar nee die ging naar Cor. Daar was ik natuurlijk te stom voor, Ik had wel een technisch IQ van 130, maar ja wie wist dat. Nou ik heb me op het muurtje gezet en gewacht op de instructies van Cor maar die kwamen niet, want hij kon dat niet. Natuurlijk heb ik hem geholpen en toen waren ze zo gelegd. We hebben Jean maar in de waan gelaten.
Toen we met de balken boven de deuropeningen kwamen, opperde ik dat we nu niet meer met 2 ploegen de balken er op konden leggen, maar dat we aan 1 kant moesten beginnen, anders liep je de kans dat we niet uitkwamen en dat een balk te lang zou zijn, onzin volgens Jean, maar helaas voor hem, kreeg ik gelijk, je hebt 130 IQ of je heb het niet. Een balk was dus te lang en hij moest hem inkorten en dat korten ging fout. Te veel er van af en dat valt moeilijk bij te plakken. Natuurlijk heb ik niet gezegd zie je nou wel, want zout in de wonden strooien doe ik niet.
Zou ik te slim zijn geweest dat ik niet meer verder mocht meehelpen. Wie zal het zeggen.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe het toch zou komen, dat ik voor een sukkel werd aangezien in de familie, Ik was eerste monteur en dat haal je niet zo maar, bovendien was ik leraar wis- en natuurkunde en dat haal je ook niet zo maar.
Toen ik mijn geboorte-afwijking ontdekte, werd alles duidelijk, als je een syndroom heb, ben je natuurlijk dom, oerdom.
Door te zoeken op Delpher.nl op Tunnelweg 26 vond ik nogal het een en ander over Oma Crutzen en de familie van mijn vader. Zo ook de aankomst van tante Keta en Ome Mies uit Nederlands Indië het huidige indonesië. Ze wzaten op de ooievaars boot de SS Atlanis hij werd de Ooievaarsboot genoemd omdat er zoveel kinderen werden geboren op deze boot. Ook Peter vd. Scoor werd op deze boot geboren in 1950 op Youtube vond ik een filmpje over deze reis en als je goed kijkt zie je ook Tante Keta in beeld. Ik heb nog steeds contact met een dochter van Peter. Ze vond het natuurlijk fantastisch dat ik dat gevonden had. Want ze wist niks en had er geen beeld van.